کد مطلب:188780 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:159
عداوت هشام بن عبدالملک با امام باقر
در یكی از برخوردهایی كه میان زید بن علی - برادر امام باقر (ع) - با هشام بن عبدالملك رخ داد، هشام از موضع كبر و غرور گفت: برادرت بقره چه كرد؟!
زید بن علی به او پاسخ داد: بد گونه ای با رسول خدا (ص) مخالفت كردی، زیرا لقب باقر لقبی است كه پیامبر اكرم (ص) برای برادرم - محمد بن علی - انتخاب كرده
[ صفحه 191]
است، ولی تو وی را (بقره) می نامی! بی تردید تو در قیامت هم با پیامبر اختلاف خواهی داشت، او به بهشت وارد می شود و تو در آتش! [1] .
شاید در یكی از نخستین برخوردهای هشام با امام باقر (ع) بود كه وی در صدد برآمد تا امام را به وسیله ی طرح سؤال به بن بست بكشاند، و از این طریق، مقام علمی آن حضرت را مخدوش ساخته و آتش كینه و حسد خود را قدری فرو نشاند.
هشام برای مراسم حج به مكه آمده بود، و در حالی كه بر دست خدمتكارش - سالم - تكیه داشت، وارد مسجدالحرام شد.
سالم كه قبلا امام باقر (ع) را دیده بود و می شناخت و نیز می دانست كه هشام نسبت به آن حضرت حساسیت و عناد دارد، با دیدن امام باقر (ع) رو به هشام كرد و گفت: آن شخص محمد بن علی است.
هشام پرسید: این همان شخصی است كه مردم عراق شیفته ی اویند و از او خط می گیرند؟
سالم گفت: آری این شخص هموست.
هشام گفت: پس هم اكنون نزد او برو و بگو هشام بن عبدالملك، پیشوای مؤمنان! می پرسد: هنگامی كه مردم در روز قیامت محشور می شوند و گرد می آیند، چه می خورند و می آشامند تا كار حسابرسی آنان تمام شود؟
سالم نزد امام آمد و سؤالش را مطرح كرد. امام در پاسخ او فرمود: در آن روز زمین چون قرص پاكیزه ای است و آب ها در آن جاری است و مردم از آن می خورند و می آشامند.
سالم نزد هشام بازگشت و سخن امام را بازگو كرد.
هشام با شنیدن این پاسخ، گویی راهی تازه برای غلبه بر امام یافته باشد لذا گفت: اكنون باز گرد و بپرس: آیا دشواری ها و مشكلات روز قیامت مجال خواهد داد كه كسی به خوردن و آشامیدن بپردازد!
امام باقر (ع) در پاسخ او فرمود: مشكلات قیامت باعث نمی شود انسان ها از آب و غذای خود غافل شوند؛ چه مشكلات اهل دوزخ به مراتب بیشتر از درد و رنج مردم
[ صفحه 192]
در صحنه ی محشر است، ولی با این حال، دوزخیان از آب و غذا بی نیاز نیستند و درد و رنج آتش و شكنجه های جهنم باعث نمی شود كه رنج گرسنگی و تشنگی را فراموش كنند، و بدین جهت خداوند در قرآن بیان كرده است كه دوزخیان به اهل بهشت التماس می كنند و می گویند: «افیضوا علینا من الماء او مما رزقكم الله» [2] یعنی؛ از آب ها یا آنچه خدا به شما روزی كرده است، مقداری هم به ما ببخشید.
هشام با شنیدن این پاسخ دیگر ساكت شد و نتوانست هدفش را دنبال كند [3] .
زید بن علی به او پاسخ داد: بد گونه ای با رسول خدا (ص) مخالفت كردی، زیرا لقب باقر لقبی است كه پیامبر اكرم (ص) برای برادرم - محمد بن علی - انتخاب كرده
[ صفحه 191]
است، ولی تو وی را (بقره) می نامی! بی تردید تو در قیامت هم با پیامبر اختلاف خواهی داشت، او به بهشت وارد می شود و تو در آتش! [1] .
شاید در یكی از نخستین برخوردهای هشام با امام باقر (ع) بود كه وی در صدد برآمد تا امام را به وسیله ی طرح سؤال به بن بست بكشاند، و از این طریق، مقام علمی آن حضرت را مخدوش ساخته و آتش كینه و حسد خود را قدری فرو نشاند.
هشام برای مراسم حج به مكه آمده بود، و در حالی كه بر دست خدمتكارش - سالم - تكیه داشت، وارد مسجدالحرام شد.
سالم كه قبلا امام باقر (ع) را دیده بود و می شناخت و نیز می دانست كه هشام نسبت به آن حضرت حساسیت و عناد دارد، با دیدن امام باقر (ع) رو به هشام كرد و گفت: آن شخص محمد بن علی است.
هشام پرسید: این همان شخصی است كه مردم عراق شیفته ی اویند و از او خط می گیرند؟
سالم گفت: آری این شخص هموست.
هشام گفت: پس هم اكنون نزد او برو و بگو هشام بن عبدالملك، پیشوای مؤمنان! می پرسد: هنگامی كه مردم در روز قیامت محشور می شوند و گرد می آیند، چه می خورند و می آشامند تا كار حسابرسی آنان تمام شود؟
سالم نزد امام آمد و سؤالش را مطرح كرد. امام در پاسخ او فرمود: در آن روز زمین چون قرص پاكیزه ای است و آب ها در آن جاری است و مردم از آن می خورند و می آشامند.
سالم نزد هشام بازگشت و سخن امام را بازگو كرد.
هشام با شنیدن این پاسخ، گویی راهی تازه برای غلبه بر امام یافته باشد لذا گفت: اكنون باز گرد و بپرس: آیا دشواری ها و مشكلات روز قیامت مجال خواهد داد كه كسی به خوردن و آشامیدن بپردازد!
امام باقر (ع) در پاسخ او فرمود: مشكلات قیامت باعث نمی شود انسان ها از آب و غذای خود غافل شوند؛ چه مشكلات اهل دوزخ به مراتب بیشتر از درد و رنج مردم
[ صفحه 192]
در صحنه ی محشر است، ولی با این حال، دوزخیان از آب و غذا بی نیاز نیستند و درد و رنج آتش و شكنجه های جهنم باعث نمی شود كه رنج گرسنگی و تشنگی را فراموش كنند، و بدین جهت خداوند در قرآن بیان كرده است كه دوزخیان به اهل بهشت التماس می كنند و می گویند: «افیضوا علینا من الماء او مما رزقكم الله» [2] یعنی؛ از آب ها یا آنچه خدا به شما روزی كرده است، مقداری هم به ما ببخشید.
هشام با شنیدن این پاسخ دیگر ساكت شد و نتوانست هدفش را دنبال كند [3] .
[1] عمدة الطالب 139.
[2] اعراف / 50.
[3] احتجاج طبرسي 2 / 323؛ روضة الواعظين 1 / 303؛ كشف الغمة 2 / 331؛ سير اعلام النبلاء 4 / 405؛ الفصول المهمة 214؛ احقاق الحق 12 / 178؛ نورالابصار 143.